Όλη αυτήν την
περίοδο του χρόνου παρακολουθώντας κανείς τα
θρησκευτικά δρώμενα παρατηρεί ότι
κυριαρχούν δυο συναισθήματα στις
προσευχές και στις
σκέψεις μας: του
φόβου και της
χαράς. Ο θάνατος και
η ζωή παλεύουν συνεχώς για
να καταλήξουμε στο
ευτυχές γεγονός της
Ανάστασης, Είναι μια
μάχη προαιώνια, είναι ο
συνεχής φόβος του
ανθρώπου για το
άγνωστο του θανάτου, είναι ο
πόνος για αγαπημένα πρόσωπα που
έφυγαν για πάντα, είναι η
λαχτάρα για ελπίδα και
ανακούφιση.
Το θείο,
μέγα θαύμα της
Ανάστασης και η
πανέμορφη φύση που
ανθίζει και μοσχοβολάει γύρω
μας, μας οδηγούν τελικά –
μέσα από μια
διαδρομή αναμονής - στη χαρά
και στην αισιοδοξία.
Ας πάρουμε τα
πράγματα από την
αρχή. Περνούν επτά
εβδομάδες που ο
άνθρωπος έχει την
ευκαιρία μαζί με
τη νηστεία του
σώματος να φροντίσει και
τη νηστεία της
ψυχής του. Έχει
την ευκαιρία να
σκεφτεί πόσο κακός και
αδιάφορος μπορεί να
γίνει για το
τι συμβαίνει γύρω
του. Ο σημερινός άνθρωπος περισσότερο από
ποτέ άλλοτε δεν
προλαβαίνει να καλλιεργήσει τα
συναισθήματά του εγκλωβισμένος ανάμεσα σε
οθόνες που καθορίζουν τη
ζωή του, που
ξεπερνούν τα όρια
του και που
τον κάνουν να
νοιώθει σαν μικρός θεός,
ένας θεός όμως
μοναχικός και θλιμμένος, αγχωμένος και
ανικανοποίητος. Με μια
ζωή που μπορεί να
του τα δώσει όλα
αλλά και το
τίποτα. Με αποτέλεσμα να
ψάχει ανήσυχος πάντα για
κάτι ακόμα, κάτι
παραπάνω, κάτι μεγαλύτερο αλλά
όχι απαραίτητα χρήσιμο.
Και έρχεται η
ώρα που η
ζωή σκληρά και
αποφασιτικά μας προσγειώνει....Τότε... όταν χάνουμε πρόσωπα αγαπημένα νοιώθουμε τρομερή απώλεια και
δυστυχία. Σοκαριζόμαστε και
αναθεωρούμε, νοιώθουμε ασήμαντοι, ανήμποροι και
ανόητοι, τρομάζουμε και
ανακαλύπτουμε ακόμα μια
φορά πόση ματαιοδοξία και
ανοησία καθορίζει την
καθημερινότητά μας. Ζητάμε παρηγοριά σε
αναμνήσεις και εικόνες που
κρατάει το μυαλό φυλαγμένες σαν
πολύτιμα κειμήλια. Μικρές στιγμές, ασήμαντες φράσεις, κάποιες αγκαλιές, κουβέντες με
έγνοια και ενδιαφέρον, φυλαχτά του
μυαλού και της
καρδιάς. Και αγωνιούμε μήπως δεν
ήταν αρκετά αυτά
που δώσαμε στο
αγαπητό πρόσωπο, ότι
μπορούσαμε να είμαστε και
πιο δοτικοί, και
πιο κοντά και
πιο συχνά και... και....
Κι έρχεται η
πρώτη ελπιδοφόρα ανατροπή, το
Σάββατο του Λαζάρου όπου
γίνεται το πρώτο μεγάλο θαύμα της
επαναφοράς στη ζωή
του φίλου του
Ιησού, του Λαζάρου. Ο
άνθρωπος έχει ανάγκη από
αυτή την αισιοδοξία, ναι
ο θάνατος πάει,
ακυρώθηκε ...η πρώτη ελπίδα σταλάζει βάλσαμο στη
ψυχή.
Ακολουθεί η
Κυριακή των Βαίων που
είναι τόσο περιγραφική με
το συμβολισμό της
και που αν
συνδιαστεί με την
αντίθεση των γεγονότων των
επόμενων δυο τριών ημερών απεικονίζει γλαφυρά τη
βιασύνη και την
προχειρότητα με την
οποία οι άνθρωποι αλλάζουμε γνώμη, αξίες, προτεραιότητες......λησμονούμε, προδίδουμε, καταδικάζουμε....
Κι έρχεται, επιβλητικό και
απόλυτο,το μεγαλύτερο και
πιο συγκινητικό δράμα, το
Θείο Δράμα και
το απλό μα
τόσο σπαρακτικό μοιρολόι της
Παναγίας, της μάνας, που
θα μπορούσε να
κάνει κάθε καρδιά να
λυγίσει, να προσκυνήσει, να
γονατίσει τρυφερά και
ταπεινά μπροστά στον
πόνο, στο συναίσθημα, στην
αγωνία....αρκεί να
αφεθούμε να το
ακούσουμε, θα μας
κάνει καλό και
θα ρίξει βάλσαμο στις
πληγές και όλοι,
μα όλοι, έχουμε κάποιες πληγές να
γιατρέψουμε. Ας αφήσουμε χωρίς ντροπή ένα
δάκρυ καυτό και
τρυφερό να κυλήσει στο
πρόσωπο, θα παρασύρει μαζί
του πολύ από
την θλίψη μας.
Άρχοντες αφιγκράστε μου
της Δέσποινας τον
θρήνο,
πως κλαίει τον
μονογενή
εις τον
σταυρόν εκείνον.
Άδε μαντάτο σκοτεινό
και μέρα
λυπημένη
που ήρθε
σήμερον σε με
την πολοπικραμένη.
Που πιάσαν τον
Υιούλην
μου
κι έμεινα ορφανεμένη
κι ο
κόσμος κλαίει ουρανέ
κι η
γη σκοτεινιασμένη..
Και έρχεται η
πολυπόθητη Ανάσταση σαν
έκρηξη, παντού γύρω
μας και οι
ψυχές αγαλιάζουν.
Η Ανάσταση είναι μέσα
στις καρδιές μας,
στο φως του
ήλιου, στα χελιδόνια που
πετούν ξετρελαμένα από
τις προσφορές της
γης, στα λουλούδια που
πλυμμηρίζουν τους κήπους κόντρα σε
καθε πυρηνική απειλή, στα
παιδιά που ακόμα παίζουν ανέμελα και
κυρίως στην αγάπη που
νοιώθουμε ο ένας
για τον άλλο
και αυτό δεν
είναι ρομαντικό και
υπερβολικό, είναι απαραίτητο για
να ζήσουμε, να
πορευτούμε, να μεταδώσουμε ελπίδα και
χαρά στα παιδιά μας
να απαλύνουμε τη
δική μας τη
ψυχή. Αγάπη που
πρέπει να δίνουμε κάθε
στιγμή σαν να
είναι η τελευταία.
Να έχουμε ένα
καλό Πάσχα με
χαρά και αισιοδοξία κοντά σ'
αυτούς που αγαπάμε και
μας αγαπούν!!!
Εφτά βδομάδες έκανα
πουλί 'μ
να σου μιλήσω
γιατί ήτανε σαρακοστή
να μη
σε κριματίσω.
Όμορφη πού'
ναι η Λαμπρή
κι όμορφα που
γλεντούνε
σαν έρχεται το
νιότριτο
ίδιοι αετοί πετούνε....
στον πατέρα μου...
ΓΑΣΤΕΡΑΤΟΥ-ΑΛΕΞΑΚΗ ΛΙΖΑ
ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΟΥ
ΛΥΚΕΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΔΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΣ
Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στο τεύχος 75 της Μηνιαίας Κερκυραικής Διαφημιστικής Έκδοσης "Πασχαλινή Σπερατζάδα τσου Κορφούς' την άνοιξη του 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου